Het ging allemaal goed. 

Regelmatig hadden we contact met Casper. Vaak meerdere keren per dag. Tot afgelopen zaterdag. Het laatste bericht van Casper was met zijn vader om 13.20 uur waarbij hij vertelde dat hij in de stad Bordeaux was, maar dat zijn bankpas was ingeslikt door een geldautomaat. Hij wist ook niet waar hij zou slapen, maar er waren 2 vrouwen die hem een bed zouden aanbieden en daarna zouden helpen om richting het klooster te gaan. 

En daarna werd het stil…
Zondag, maandag en dinsdagochtend nog steeds. De familie maakte zich zorgen. Een vriendin traceert de vermoedelijke laatste plekken waar hij geweest kan zijn. Op de app Polarsteps is al dagen geen beweging meer te zien. Dit voelt allemaal niet goed. Op  maandag werd de politie in Nunspeet gemeld dat Casper vermist was. Via de ANWB Lyon kregen we te horen wat we moesten doen in zo’n geval. Via het Ministerie van Buitenlandse Zaken kom je dan in contact met het Consulaat. We kregen de rechtstreekse contactegegevens. Ik ben echt de hele ochtend aan het bellen om te kijken wat er moet gebeuren. En hoe we kunnen anticiperen op de bankpas die opnieuw moet worden aangemaakt.

Een verlossend telefoontje 
En dan net als je op het punt staat om te bellen met het Consulaat, krijg je te horen van meneer Roemers Senior, dat Casper gebeld heeft. Om 11.11 uur afgelopen dinsdag slaakten we allemaal een zucht van opluchting. Het bleek dat Casper uiteindelijk in een opvang was terechtgekomen voor daklozen. Samen met nog 2 Fransen en 1 Engelsman. Dankzij de Engelsman kon hij naar huis bellen, want zijn eigen mobiel was al 3 dagen dood. Vandaar dat hij niet gebeld had! 

De held in de daklozenopvang 
Al snel ging het woord rond binnen de dagopvang dat Casper op weg was naar Santiago en werd hij met respect behandeld. Er was iemand die het meteen voor hem opnam, dat niemand hem wat mocht doen, want anders kwamen ze aan hem. Het zag er allemaal uit dat hij ter plekke medisch gecontroleerd werd en niet zomaar ontslagen. Zelfs zijn was zou geregeld worden. 

Maar dan…
Rond 16 uur ‘s middags horen we dat hij er uit is gezet met het advies om naar de VVV te gaan in de grote stad. Wat onhandig zo laat op de dag! En we konden hem dus niet bereiken EN hij heeft geen geld.Opnieuw onzekerheid of dit allemaal wel goed gaat komen. Zelfs de VVV gebeld en de website gegeven zodat ze hem kunnen herkennen en het telefoonnummer van de website kunnen gebruiken om met ons in contact te komen. 

‘S Avonds na 19 uur
Belt zijn zus dat ze weer contact hebben gehad. Casper blijkt weer terug te zijn bij een restaurant waar hij eerder was geweest en er zijn opnieuw mensen die zich om hem bekommeren. Samen met iemand gaat hij naar de bank waar zijn pasje is ingeslikt. Zijn zus regelt dat hij de komende tijd in een hotel kan verblijven. 

Tijd voor een plan B?

Inmiddels is hij 78 dagen onderweg en heeft hij zeker 1800 kilometer afgelegd. We bespreken een plan B. Het blijft vooralsnog spannend met een mobiel die het niet of slecht doet en zonder bankpas of creditcard…Met de trein verder, wachten op een nieuwe bankpas, nog 900 kilometer dus zeker 30 dagen of meer….of terug naar Nederland. Het moet wel veilig blijven…  

Het vervolg lees je binnenkort.